بهترین روش اندازه‌گیری میزان هوا در روغن
فهرست مطالب
از جمله مشکلاتی که ناشی از وجود هوا در روغن ایجاد می‌شوند، می‌توان به کاهش عمر روغن توسط اکسیداسیون سریع‌تر، ایجاد کاویتاسیون و میکرودیزلینگ، افزایش سطح روغن و نشتی اشاره کرد.در این مقاله، انواع آلودگی‌های هوا در روغن، تأثیرات آن‌ها و روش‌های اندازه‌گیری میزان هوا بررسی می‌شوند.
انواع آلودگی‌های هوا در روغن
آلودگی هوا در روغن می‌تواند به چهار شکل مختلف وجود داشته باشد که هر کدام تأثیرات خاصی بر عملکرد سیستم دارند:
1. هوای حل‌شده
هوای حل‌شده در روغن به صورت حباب‌های میکروسکوپی است که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند. این نوع آلودگی بسیار رایج است و تقریبا در تمام روانکارهای جدید و در حال استفاده وجود دارد. با این حال، هنگام انجام تست شمارش ذرات در روغن، حضور هوای حل‌شده می‌تواند باعث ایجاد نتایج اشتباه شود. برای جلوگیری از این خطا، از روش گاززدایی (Degassing) استفاده می‌شود که شامل اعمال خلأ بر روی نمونه روغن برای حذف هوای حل‌شده است.
2. هوای معلق
هوای معلق شامل حباب‌های بسیار ریزی است که به تعداد زیاد در روغن پراکنده شده و باعث کدر شدن یا شیری شدن ظاهر روغن می‌شود. این وضعیت معمولا با آلودگی رطوبتی اشتباه گرفته می‌شود، در حالی که ممکن است ناشی از حضور هوا باشد. در روغن‌هایی که ویژگی‌های آزادسازی هوای مناسبی دارند، هوای معلق طی ۱۵ تا ۳۰ دقیقه آزاد می‌شود. اما در روغن‌هایی با گرانروی بالا، این فرآیند کندتر اتفاق می‌افتد که می‌تواند باعث افزایش سطح روغن در ماشین‌آلات شود.
3. کف
کف زمانی تشکیل می‌شود که هوای معلق به سطح روغن می‌رسد و به صورت حباب‌هایی روی سطح باقی می‌ماند. این پدیده معمولا در نتیجه تلاطم روغن یا جریان برگشتی شدید ایجاد می‌شود. کف می‌تواند مشکلاتی از جمله سختی در اندازه‌گیری سطح روغن و کاهش کارایی سیستم را به همراه داشته باشد. برای بررسی تمایل روغن به کف کردن، از آزمایش استاندارد ASTM D892 استفاده می‌شود که میزان کف تولیدشده پس از دمیدن هوا به نمونه روغن و همچنین میزان هوای باقی‌مانده پس از ۱۰ دقیقه را اندازه‌گیری می‌کند.
4. حفره‌های هوا
این نوع آلودگی شامل هوایی است که در خطوط انتقال روغن به دام افتاده است. این وضعیت معمولا هنگام تعویض روغن یا پس از شستشوی سیستم رخ می‌دهد و در صورت عدم تخلیه به موقع، می‌تواند مشکلاتی در عملکرد سیستم ایجاد کند. به همین دلیل، لازم است که پس از تغییر روغن، سیستم بررسی و هوای محبوس به طور کامل خارج شود.
روش‌های اندازه‌گیری میزان هوا در روغن
روش‌های مختلفی برای اندازه‌گیری و ارزیابی میزان هوا در روغن وجود دارد که هر یک مزایا و محدودیت‌های خاص خود را دارند. برخی از رایج‌ترین روش‌ها عبارت‌اند از:
- آزمایش ASTM D892: این آزمایش که برای اندازه‌گیری تمایل روغن به کف کردن استفاده می‌شود، حجم کف تولیدشده و میزان هوای باقی‌مانده را اندازه‌گیری کرده و اطلاعات مفیدی درباره رفتار روغن در شرایط عملیاتی ارائه می‌دهد.
- تست شمارش ذرات با گاززدایی: برای جلوگیری از نتایج اشتباه در تست شمارش ذرات، نمونه روغن در معرض خلأ قرار می‌گیرد تا هوای حل‌شده از آن خارج شود. این روش باعث افزایش دقت آزمایش های مربوط به آلودگی روغن می‌شود.
- مشاهده بصری: در برخی موارد، وجود هوا در روغن از طریق تغییر در ظاهر روغن (مانند کدر شدن یا ایجاد کف) قابل شناسایی است، اما این روش به دلیل عدم دقت بالا، تنها به عنوان یک ابزار کمکی در کنار روش‌های آزمایشگاهی استفاده می‌شود.
روش‌های کاهش آلودگی هوا در روغن
برای جلوگیری از آلودگی هوا در روغن و بهبود عملکرد سیستم‌های روانکاری، می‌توان از روش‌های زیر استفاده کرد:
- کاهش تلاطم در سیستم: طراحی مناسب مخازن و لوله‌کشی‌ها برای جلوگیری از ایجاد جریان‌های شدید و تلاطم در روغن کمک زیادی به کاهش آلودگی هوا می‌کند.
- استفاده از روغن با خواص آزادسازی هوای مناسب: برخی روغن‌ها دارای ترکیباتی هستند که خاصیت آزادسازی هوای سریع تری دارند و کف کمتری ایجاد می کنند.
- حفظ و نگهداری منظم سیستم: بررسی دوره‌ای و تعویض به موقع فیلترها و روغن می‌تواند از تجمع هوا در سیستم جلوگیری کند.
- خروج هوای محبوس از سیستم: پس از تعویض روغن یا شستشوی سیستم، باید اطمینان حاصل شود که تمام هوای محبوس از خطوط و تجهیزات خارج شده است.
نتیجه‌گیری
آلودگی هوا در روغن یک مشکل جدی است که می‌تواند باعث کاهش کارایی و طول عمر روانکارها و تجهیزات شود که با استفاده از روغن باکیفیت و رعایت روش‌های پیشگیری و نگهداری مناسب، می‌توان از مشکلات احتمالی جلوگیری کرد.
جها ت کسب اطلاعات بیشتر به منبع این مقاله مراجعه کنید.
دیدگاهتان را بنویسید
تاکنون دیدگاهی در این مطلب ارسال نشده!